Natuurlijk, toen ik klein was, had ik al een idee
je ooit te ontmoeten, omdat je bekend bent,
de verwachting van een naam inhield.
De man erachter te leren kennen
was een opdracht die al beweeglijk in mij leefde,
en nu in lijnen en regels gevat wordt.
Tijdens de avondstorm, de tafellamp die brandt,
zie ik de letters, en spreekt zijn stem steeds luider,
vanaf die vaste plek op het blad.
Eerst raakte ik alleen het linnen aan,
een relikwie dat ik niet werkelijk durfde te benaderen.
Maar je bent te sterk, en trekt me naar je toe.
Hier lig je dan, ik heb je opengeslagen, je bent het echt.
Ineens het besef dat ik altijd al wist,
hoe je in me geprent stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten