Vide

Met de liefde begon dit lied,

een serenade op de ochtend van gedichtendag,
vanaf het plateau klonk ik de ruimte in, waar jij ergens

je moest er zijn, voelde je aanwezigheid, zonet
waarneembaar je geblokte blouse om de hoek,
de treden af, een schaduw van wie je boven was.

In het nieuwe huis is de oppervlakte te groot
om de klanken te laten aankomen,
ze vervliegen als idioten.

Het dwarrelt in huis gedachten over jou,
tot kleine plukjes geluid teruggebracht,
vaag is wat jou nog bereikt.

Was het gek je in te schatten als ontcijferaar?
Liefde is toch een werkwoord, lief?
Puzzelen, boodschappen achterhalen, iets opvangen.

Hoe kon ik weten dat het al tijd was, omdat
ik zo in mijn creatie was opgegaan?
Er werd een sleutel omgedraaid, er stak een hand omhoog.

Het huis is leeg,
ik daal de ronde trap af.

Poëzieberg

Er heerste iets, en dat had ook mij te pakken. Het was mistig in mijn hoofd, mijn stem was kwijt, en de woorden waren er ook even niet. Maar nu ben ik terug, en ik schrik op. Ik moet alles inhalen. Normaal leef je ergens naartoe, doe je een aanloop, maar nu is er al bijna de sprong. Morgen is het Gedichtendag, de aftrap van de Poëzieweek. Sneller dan verwacht, zonder dat ik getraind ben. Een gedicht lees je toch vaak langzaam, als een gebakje dat je ontleedt (de cake, de vulling, de slagroom). Ik kan moeilijk een hele berg tegelijk op.

Ik houd van poëzie, maar heb even geen idee wat er speelt. Eigenlijk leef ik nog wat terug in de tijd, toen we op een zondagmiddag naar de Lichtfabriek fietsten. Het hoosde, maar je moet blijkbaar eerst vechten tegen de elementen als je voor de literatuur komt...De locatie is geweldig: een oude fabriek, waar een café in is gemaakt. Er worden nu geregeld literaire activiteiten gehouden. Grote namen traden op, zoals Tommy Wieringa en Arthur Japin. Maar wie pas echt opviel, was de dichter Mustafa Stitou, met zijn luchtige, maar weloverwogen taalgebruik. Hij droeg voor uit zijn nieuwe bundel Tempel (2013), die ik daarna gelijk ben gaan lezen. Het was lang geleden dat hij een bundel publiceerde. Ik herinner me nog goed dat Varkensroze ansichten verscheen, in 2003. Lezen die Stitou, want zijn gedichten zijn erg de moeite waard. Dat uitstapje had ik niet willen missen.

Terug naar morgen. Om weer wat in poëtische sferen te komen, heb ik de PoëzieBieb-app gedownload. Daar staan tien dichtbundels op, die ik nu naar voren tover als ik op de bank lig, of in de trein reis. Zo las ik net een paar gedichten van Gerrit Kouwenaar, en ik kan ook verder lezen in bundels van o.a. Herman de Coninck, Hugo Claus en Ellen Deckwitz. Help, er is zoveel! Vanavond wordt de VSB Poëzieprijs uitgereikt en die winnaar (en de andere genomineerden) moet ik dan ook nog lezen...en er is nog de geschenkbundel van Ilja Leonard Pfeiffer die je krijgt als je de komende week voor meer dan €12,50  aan poëzie koopt.

Een hele hoop dus. Traag start ik op, een eerste gedicht. En nog één, en nog één. Ach, nog eentje.. Mmmm, is eigenlijk wel heerlijk, deze week!